Ülke olarak zor günlerdeyiz. Sözün bittiği yerdeyiz. Sadece içimden gelen bir şiirle duygularımı sizlere anlatmak istedim. Altı Şubat Tarih İki Bin Yirmi Üç  Kabus Çöktü Gece Saat Dört Buçuk Kesildi Nefesler Her Taraf Göçük Şehir Şehir Sokak Sokak Yıkıldık Güneydoğum Feryatlara Uyandı Gün Işığı Çığlıklara Boyandı Sağ Kalanlar Buna Nasıl Dayandı Yaşıyorken Ölenlere Yıkıldık Sesimi Duyan Var Mı Orada? Bir Can Daha Çıkar Mıydı Enkazda Derman Yoktur Ne Ağızda Ne Sazda Yaralanan Yüreklerde Yıkıldık Anadolu Dayanamaz Bu Derde Baba Dışarıda Yavrular Nerde Elinde Bisküvi Bekler Çeperde Gerideki Kalanlara Yıkıldık Okulda Sıralar Sessiz Ağlıyor Yalnız Kalan Ninem Ağıt Yakıyor Kimisi Çaresiz Kimi Üzgün Bakıyor Şehir İken Olduk Dümdüz Yıkıldık Haktan Geldik Hakka Gideriz Elbet Şüphemiz Yok Yarab Bize Yardım Et Bizim İsyanımız Çürük İskelet Ok Saplandı Kalbimizden Yıkıldık   Birlik Beraberlik Bize Yakışır Farklı Millet Aynı Dilde Konuşur Bu Günlerde Gelir Geçer Savuşur Uzanmayan Dost Elin de  Yıkıldık